dag 29: Orte - Calcata
Het vertrek in Orte was zoals voorspeld geen lachertje.
De uitbaters waren super vriendelijk en hadden een goed ontbijt klaargemaakt (naar Italiaanse normen). Hij had enorm veel bewondering voor ons omdat we dit parcours aflegden met onze fiets.
Hij was ook een echte charmeur en ook fier op zijn streek Lazise. Maar daar was ik niet van overtuigd.
Ik begreep waarom hij bewondering had want om van daaruit op de weg te geraken moesten we klimmen tot 12%. Dit kan ik echt niet gefietst krijgen, dus ik moest afstappen. En geloof me een fiets de berg opduwen is ook heel zwaar. Het zweet liep om negen uur al van onze armen en benen.
Nadien moesten we nog een 15 tal kilometer klimmen met stijgingspercentages variërend van 1 tot 5%. Dit gaat nog, maar vanaf 13 uur is er echt geen zuurstof meer. En regelmatig fiets je ook in volle zon.
De streek waar we nu fietsen is Lazise. Ze is in mijn ogen zeer arm. Je ziet alleen nog weilanden en troosteloze dorpen.
We passeerden nog Civita Castallana en wilden in eerste instantie hier overnachten, maar het was nog geen 12 uur.
We konden beter nog even verder fietsten tot Calcata, dan konden we onze laatste dag het wat rustiger aandoen. 50 km waarvan een 15 tal km of 65 met 30 km klimmen. De keuze was snel gemaakt. We fietsten verder naar Calcata.
We hadden in Calcata vlug een kamer geboekt. Er was slechts één mogelijkheid en die boekten we. Maar die was heel speciaal.
Wie calcata kent (middeleeuws dorp) had dit misschien niet geboekt maar we wilden het ons 's anderendaags gemakkelijk maken. Calcata krijgt in het weekend veel toeristen op bezoek. Er zijn een 70 tal inwoners. Meestal zie je allemaal kleine kamers waar lokale artiesten, iets verkopen. Je hebt er één bar en één restaurant.
Wij kwamen er toe om half drie. We hadden telefonisch meegedeeld dat we om 16 uur zouden toekomen. Dus toen we ons om drie uur eerst naar het adres begaven, bleek er niemand aanwezig. Dan maar even de bar opzoeken en iets fris drinken. Maar die sloot om 15 uur (siesta).
Ondertussen kwam Deborah toe maar ze moest de kamer nog kuisen. Maar waar moesten wij dan wachten, in de volle zon? Deborah vroeg of we even onder het afdak van het restaurant konden wachten tot de kamer proper was. Tegen 4 uur konden we vervolgens onze kamer binnen.
We konden onze ogen niet geloven. Kijk zelf maar eens naar de foto's hieronder. Deborah was een jonge knappe meid van ongeveer 35 jaar. Ze had dit huis (??) zelf gekocht en verhuurde de kamer. Onze fietsen mochten in haar tuin staan. Echt, we waanden ons terug in de tijd. Zo oud leek het hier in het dorp allemaal.
Na onze douche maakten we nog een mooie wandeling naar de Treja die helemaal onderaan lag (op advies van Deborah). Je kon niets anders doen, er is hier niets te beleven. De Bar gaat pas tegen 18 uur open en het restaurant tegen half acht. Wij zaten er als eerste. En deze keer liet ik me niet verleiden voor een plaatselijk lokale menu. Ik koos enkel voor een pasta bolognese. Die was wel lekker en met een paar glaasjes wijn is alles ook wat kleurrijker.
Hoe dieper we naar het zuiden trekken hoe later dat er gegeten wordt. Meestal pas tussen 20 uur en 21 uur.
Tegen 21 uur sloot de bar en wij hadden geen andere keuze dan maar slapen te gaan. Er was geen internet, geen wifi... Morgen wilden we toch vroeg uit veren. In de kamer waren er koeken, beschuiten, koffie en fruitsap voorzien voor ontbijt morgen.
We tellen af en peppen elkaar op. De laatste dagen zijn moeilijk, enerzijds omdat de streek niet aantrekkelijk is en anderzijds zijn de wegen zeer slecht en de autobestuurders kijken niet naar je om.
Het zijn ook terug zeer oude Fiatjes waarmee de mensen rondrijden. Je merkt duidelijk dat de streek arm is.
De uitbaters waren super vriendelijk en hadden een goed ontbijt klaargemaakt (naar Italiaanse normen). Hij had enorm veel bewondering voor ons omdat we dit parcours aflegden met onze fiets.
Ontbijten in Orte
Hij was ook een echte charmeur en ook fier op zijn streek Lazise. Maar daar was ik niet van overtuigd.
Fiere uitbater
Ik begreep waarom hij bewondering had want om van daaruit op de weg te geraken moesten we klimmen tot 12%. Dit kan ik echt niet gefietst krijgen, dus ik moest afstappen. En geloof me een fiets de berg opduwen is ook heel zwaar. Het zweet liep om negen uur al van onze armen en benen.
Nadien moesten we nog een 15 tal kilometer klimmen met stijgingspercentages variërend van 1 tot 5%. Dit gaat nog, maar vanaf 13 uur is er echt geen zuurstof meer. En regelmatig fiets je ook in volle zon.
De streek waar we nu fietsen is Lazise. Ze is in mijn ogen zeer arm. Je ziet alleen nog weilanden en troosteloze dorpen.
Vasanello
Vignanello
Faleria
We passeerden nog Civita Castallana en wilden in eerste instantie hier overnachten, maar het was nog geen 12 uur.
Civita Castallana
Civita Castallana
We konden beter nog even verder fietsten tot Calcata, dan konden we onze laatste dag het wat rustiger aandoen. 50 km waarvan een 15 tal km of 65 met 30 km klimmen. De keuze was snel gemaakt. We fietsten verder naar Calcata.
Verder fietsen naar Calcata
We hadden in Calcata vlug een kamer geboekt. Er was slechts één mogelijkheid en die boekten we. Maar die was heel speciaal.
Wie calcata kent (middeleeuws dorp) had dit misschien niet geboekt maar we wilden het ons 's anderendaags gemakkelijk maken. Calcata krijgt in het weekend veel toeristen op bezoek. Er zijn een 70 tal inwoners. Meestal zie je allemaal kleine kamers waar lokale artiesten, iets verkopen. Je hebt er één bar en één restaurant.
Calcata
Wij kwamen er toe om half drie. We hadden telefonisch meegedeeld dat we om 16 uur zouden toekomen. Dus toen we ons om drie uur eerst naar het adres begaven, bleek er niemand aanwezig. Dan maar even de bar opzoeken en iets fris drinken. Maar die sloot om 15 uur (siesta).
Ondertussen kwam Deborah toe maar ze moest de kamer nog kuisen. Maar waar moesten wij dan wachten, in de volle zon? Deborah vroeg of we even onder het afdak van het restaurant konden wachten tot de kamer proper was. Tegen 4 uur konden we vervolgens onze kamer binnen.
We konden onze ogen niet geloven. Kijk zelf maar eens naar de foto's hieronder. Deborah was een jonge knappe meid van ongeveer 35 jaar. Ze had dit huis (??) zelf gekocht en verhuurde de kamer. Onze fietsen mochten in haar tuin staan. Echt, we waanden ons terug in de tijd. Zo oud leek het hier in het dorp allemaal.
Een bijzondere kamer
Na onze douche maakten we nog een mooie wandeling naar de Treja die helemaal onderaan lag (op advies van Deborah). Je kon niets anders doen, er is hier niets te beleven. De Bar gaat pas tegen 18 uur open en het restaurant tegen half acht. Wij zaten er als eerste. En deze keer liet ik me niet verleiden voor een plaatselijk lokale menu. Ik koos enkel voor een pasta bolognese. Die was wel lekker en met een paar glaasjes wijn is alles ook wat kleurrijker.
Hoe dieper we naar het zuiden trekken hoe later dat er gegeten wordt. Meestal pas tussen 20 uur en 21 uur.
Tegen 21 uur sloot de bar en wij hadden geen andere keuze dan maar slapen te gaan. Er was geen internet, geen wifi... Morgen wilden we toch vroeg uit veren. In de kamer waren er koeken, beschuiten, koffie en fruitsap voorzien voor ontbijt morgen.
We tellen af en peppen elkaar op. De laatste dagen zijn moeilijk, enerzijds omdat de streek niet aantrekkelijk is en anderzijds zijn de wegen zeer slecht en de autobestuurders kijken niet naar je om.
Het zijn ook terug zeer oude Fiatjes waarmee de mensen rondrijden. Je merkt duidelijk dat de streek arm is.
Wegen in slechte staat
Hulp nodig ?
BeantwoordenVerwijderenWe zijn beschikbaar om u te helpen uw projecten te realiseren en de toekomst van uw kinderen te verzekeren. voor meer informatie ( +33755223297 )